Polo TV. Profesjonalizm

Leniwe popołudnie na kanapie. Na jednym z przerzucanych kanałów znajoma twarz. Kanał to discopolowa POLO TV, a twarz? No właśnie... Skąd znam tego człowieka? Aaaa, no przecież - jeden z poznańskich Żuków - Michał Gielniak. To zaskoczenie, nie wiedziałem, że oprócz pracy z Żukami realizuje się również w branży disco polo (której przecież nie śledzę, bo to nie moja bajka). Swoją drogą - rzetelna piosenka, zgodna ze stylistyką - naiwna tekstowo i prosta muzycznie.

To zaskoczenie Gielniakiem skłoniło mnie do poświęcenia POLO TV kolejnych kilkudziesięciu minut. Gratuluję. Bo to dobra telewizja muzyczna.

Wystarczy zapomnieć o swoim guście i nie zwracać uwagi na banalne teksty, melodyczną oczywistość, harmoniczną siermiężność, weselną mimikę i brzmienie głosu wokalistów, choreograficzną nieporadność.

Jeżeli skupisz się na konsekwencji formatu, jakości tzw. oprawy, grafice (całkiem fajna, prosta identyfikacja), rzetelności prowadzących, realizacji tv - raczej przyznasz mi rację. To dobry produkt - przemyślany i spójny, w dodatku doceniany przez reklamodawców. Dowodem - bloki reklamowe ze spotami znanych marek.

W playliście klipów prezentowanych przez POLO TV współczesność miesza się z radosnymi video-wyczynami discopolowców lat 90. Te historyczne teledyski są  momentami przerażające, ale współczesne - bardzo rzetelnie przygotowane (slidery, flycamy, modne przeostrzenia, stylowa postprodukcja, że o scenografii i kostiumach nie wspomnę). 

Sprofesjonalizował nam się rynek disco polo. To dobrze. Bo każdemu odbiorcy, nawet jeżeli w drżenie serca wprowadza go fraza niech żyje wolność, wolność i swoboda, niech żyje zabawa i dziewczyna młoda, należy się towar dobrej jakości.



(foto Michała Gielniaka - za profilem Facebookowym Artysty)