Zamiast BIO

Muzyką przeróżną zafascynowany od wielu lat. To znaczy od momentu, gdy nauczył się słuchać jej świadomie i odnajdywać w niej Ważne Sprawy. W różnych konstelacjach grał muzykę pop, bluesa, ożywczy funk, piosenkę kabaretową i poetycką, by dojść do etapu spokojnych, nostalgicznych, a czasem intymnych ballad. Przez ostatnie lata skupia się właśnie na solowych występach, prezentując autorski repertuar w ascetycznych aranżacjach. Większość piosenek dotyka tematów morskich i żeglarskich. Ale autor traktuje to jako pretekst i punkt wyjścia do uniwersalnych rozważań o człowieku – jego potrzebach, pragnieniach, kawałkach szczęścia i momentach zwątpienia. Konkursy i nagrody: • Przegląd Piosenki Żeglarskiej Forpik - I miejsce (1992), • VIII Szantaklaus Poznań 2013 - II miejsce, • Konkurs Piosenki Żeglarskiej EtnoFestiwal Olandia 2014 - I miejsce, • IX Szantaklaus Poznań 2014 - wyróżnienie, • XXXV Shanties Kraków 2016 - nominacja do udziału w Festiwalu, • XXXII Festiwal Piosenki Żeglarskiej Kopyść 2016, Białystok: III nagroda, • XIX Festiwal Piosenki Żeglarskiej Charzykowy 2016 - II miejsce, • XXXVI Rafa Radom 2016 - nagroda specjalna, • XXXIII Kopyść Białystok 2017 - wyróżnienie, • Szanty nad Zalewem (Tolkmicko) 2017 - II miejsce, • Szanty pod Żurawiem 2017 - II miejsce, • Szanty pod Żurawiem 2018 - Grand Prix, XXXVIII Międzynarodowy Festiwal Piosenki Żeglarskiej SHANTIES 2019 w Krakowie - Nagroda im. Moniki Szwai za najlepszy tekst piosenki premierowej.

czwartek, 28 czerwca 2012

Bal szóstoklasistów. Wspaniała młodzież

Skoro absolwenci szkół średnich oraz uczelni mogą mieć swoje bale, to nic nie stoi na przeszkodzie, żeby balowali również kończący podstawówkę szóstoklasiści. Za moment będą kotami w swoich gimnazjach, ale wcześniej - jeszcze pokażą się w starej szkole, na dyskotece, szumnie nazwanej Balem Szóstoklasistów. Z sukniami, fryzurami i... polonezem inicjującym 4-godzinną zabawę.

Od razu mówię - jestem zachwycony.
Zachwyciły mnie muzyczne kompetencje 13-latków. Dotąd bezkrytycznie podpisywałem się pod stereotypową opinią, że "młodsza młodzież" jest głównym klientem najmarniejszych gwiazdek dance, artystów jednego sezonu. Klientem ogłupionym przez Vivy, MTV etc.

Odszczekuję.

Dzieci (muszę użyć tego słowa, bo o ile 13-letnie dziewczęta to już prawie kobiety, to chłopcy są jeszcze chłopcami) z entuzjazmem i dużym znawstwem witały to co (całkiem przyzwoicie) proponował DJ. Oczywiście, nie zabrakło czołówki list przebojów (np. Maroon 5 z piosenką o kręceniu tyłkiem przez Jaggera), nie zabrakło wysokobudżetowego popu (Shakira, trochę na fali powrotu do dawnych piłkarskich przebojów z "Waka waka"), ale...

...no właśnie.
Radość w sercu wzbudziło powszechne poruszenie i zerwanie się dzieci z ławek (na ławkach były talerzyki z ciastkami) i bieg na "parkiet", żeby poskakać do "Autystycznego" Luxtorpedy. Hit Litzy i Hansa porwał nie tylko chłopaka w czarnym t-shircie z napisem Luxtorpeda (wiadomo!), ale również wymalowane 13-latki w quasi-weselnych sukienkach, w butach na obcasach.

Ale największy szok przeżyłem, kiedy DJ zapuścił "Hit The Road Jack" w wersji Raya Charlesa z początku lat 60 ubiegłego wieku (żaden współczesny cover!). Tłum szóstoklasistów wydzierał się w refrenie "no more, no more, no more, no more".

Nie jest ważne - co mieli na myśli.
Ważne, że znali.
Szacunek.
Posted by at

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)